داراییهای نامشهود

داراییهای نامشهود به دارایی غیر پولی و فاقد ماهیت عینی اطلاق می شود که:
1- به منظور استفاده در تولید یا عرضه کالاها یا خدمات، اجاره به دیگران یا برای مقاصد اداری توسط واحد تجاری نگهداری می شود.
2- با قصد استفاده طی بیش از یک دوره مالی توسط واحد تجاری تحصیل شده باشد.
3- قابل تشخیص باشد.
منظور از قابلیت تشخیص این است که بتوان دارایی را از داراییهای دیگر متمایز کرد و ارزش آن به سایر داراییهای واحد تجاری یا به کل واحد تجاری، وابسته نباشد. حق اختراع، حق تألیف، سرقفلی محل کسب، نرم افزلرهای کامپیوتری، علائم و نامهای تجاری و حق امتیاز نمونه هایی از داراییهای نامشهود است.
اما سایر داراییها ، داراییهایی هستند که طبقه بندی آنها در یکی از سرفصلهای { موجودی نقد، سرمایه گذاریهای جاری، حسابها و اسناد دریافتنی تجاری و سایر حسابها و اسناد دریافتنی، موجودی مواد و کالا، پیش پرداخت هزینه و سفارشات، سرمایه گذاریهای بلند مدت، داراییهای ثابت مشهود و داراییهای نامشهود } مناسب نیست، در سرفصل سایر داراییها گزارش می شود یا اینکه در صورت اهمیت به طور مجزا در متن ترازنامه نشان داده می شود. اسناد دریافتنی بلند مدت، حصه بلند مدت وام کارکنان، وجوه نقد مسدود شده، پیش پرداختهای بلند مدت هزینه ها و داراییهای ثابت مشهود کنار گذاشته شده برای فروش، نمونه هایی از سایر داراییها می باشند.

حق الامتیازها مانند حق الامتیاز برق ، گاز و سایر امتیازات با توجه به تعاریف بالا، در گروه داراییهای نامشهود قرار می گیرد.

سیمکارت تلفن هایی که قیمت بالایی دارند به عنوان حق الامتیاز محسوب میگردند.

اما سیم کارتهای اعتباری که قیمت کمی دارند مستقیم به حساب هزینه منظور میگردد...

و اینکه هیچ کدام در حساب دارائی های ثابت مشهود ثبت نمیگردند.